Zespół Cracovia składa serdeczne podziękowania wszystkim którzy pomogli w organizacji i przygotowaniu tegorocznego
XXIII Festiwalu Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London

Sponsorzy Festiwalu:
Parafia Matki Bożej Czestochwskiej Królowej Polski, Polona Travel, Flatout Flooring, Goodlife Fitness, R&T Brother's Appliances, Klex Pringting, New Concept Design, Katolicka Liga Kobiet, Margaret's Hair Studio, Polskie Stowarzyszenie Narodowe, Malek Roofing, Twoje Radio, Rycerze Kolumba, Federacja Polek, Byron Freehouse Kasia Banasik, Divas Decor, Skaner, International Bakery Brantford, D.J. Factory Sausages-Brantford, European Delights, Panie: Lucyna Nastarewicz, osoby prywatne i Rodzice Cracovii.

Dziękujemy!
Do zobaczenia w przyszłym roku!.

W tegorocznym festiwalu brały udział

"Lechowia" z Missisauga, "Polonez" z Cambridge, "Polonez" z Hamilton, "Zródło" z Brampton, "Tatry" z Oshawy, "Cracovia" z London.

XXII Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2016

XXI Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2015

XX Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2014

XIX Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2013

XVIII Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2012

XVII Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2011

XVI Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2010

XV Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2009

XV Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2008

XIV Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2007

XIII Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2006

XI Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2004

X Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w London 2003

 

Cracovia Festiwal Polska 2011 Rzeszów - zdjecia

Międzyorganizacyjne spotkanie opłatkowo-noworoczne pod egidą KPK Okreg London
24 stycznia 2009 roku
i wręczenie nagród dla wyróżniajacej sie młodzieży.

 

 

Cracovia na Festiwalu Zespołów Polonijnch Rzeszów 2005.

 

Przetańczyli pół wieku
LONDON - By mógł narodzić się zespół taneczny, potrzebni byli członkowie, a tych w pierwszej połowie ubiegłego wieku nie było zbyt wielu. Istniała wprawdzie w London polska szkoła, powołana do życia w latach 20., lecz uczęszczało do niej niewiele dzieci. Prócz ojczystego, polskiego języka, uczono w niej także tańca i śpiewu. Przyjęło się więc w społeczności polskiej w London, że jej uczniowie urozmaicali uroczystości polonijne swymi występami. "Nasze dzieci" jak nazywano ową dziatwę - deklamowały wiersze i tańczyły polskie tańce ludowe, do których przygrywali im nauczyciele. Nie istniał wszakże zorganizowany zespół dziecięcy z prawdziwego zdarzenia.
W roku 1955, dyrektorką polskiej szkoły została pani Zofia Pokusa. Ta utalentowana organizatorka i pedagog wykształcony w Kanadzie, zdobyła sobie szybko popularność wśród ludności polskiej w London. W prowadzonej przez nią szkole nieustannie przybywało uczniów i wkrótce ich liczba wzrosła na tyle, że mogła ona pomyśleć o zorganizowaniu chóru i zespołu tanecznego. Należały do nich zarówno dzieci uczęszczające do szkoły, jak młodzież, która już ją ukończyła. Tym sposobem, narodził się zespół taneczny, któremu nadano nazwę "Cracovia".
Początki nie były łatwe. Przede wszystkim, należało nauczyć dzieci polskich tańców, a był to ogrom pracy. Potem, z niemałym trudem, zdobyto pierwsze stroje ludowe. Wysiłek nie poszedł jednak na marne; już w kilka lat później, żadna uroczystość miejscowej Polonii nie mogła się odbyć bez udziału "Cracovii". Pod opieką pani Zofii Pokusy zespół zdobył sobie rozgłos wśród mieszkańców London i okolicy. Brał on również udział w uroczystościach polonijnych w innych miejscowościach: w Brantford, Woodstock, Sarni, oraz organizowanych w mieście imprezach wielonarodowościowych i ogólnych, w których brały udział wszystkie grupy etniczne zamieszkujące London.
Lata sześćdziesiąte były dla zespołu niezwykle pracowite z racji uroczystości związanych z tysiącleciem chrztu Polski oraz akademii z okazji setnej rocznicy Konfederacji Kanady. Ponadto zaś, nie wyobrażano sobie w tym okresie jakiejkolwiek uroczystości, organizowanej przez polską parafię i PSN, bez występów "Cracovii".
Ukoronowaniem mozolnej pracy "Cracovii" i jej sukcesów były: występ w Canadian Exbition w Toronto, w 1967 roku, i największe wydarzenie w dziejach zespołu - wyjazd do Regina w Saskatchewan z ramienia Folk Art Council, w charakterze oficjalnej delegacji zespołu tanecznego prowincji Ontario. To ostatnie wyróżnienie miało dla londońskiej Polonii ogromne znaczenie, bowiem stanowiło ono wyraz uznania władz dla polskiej grupy narodowościowej za kulturowy wkład w życie Kanady. Było to dla Polaków mieszkających w London bodźcem do kontynuowania działań na tym polu. W szkole przybyło uczniów, gdyż, nabrawszy uznania dla niej, ludzie chętniej posyłali do niej swoje dzieci. Rodzice chętniej posyłali też dzieci na naukę tańca, widząc, że pod wprawną ręką organizatorską pani Zofii Pokusy i kierownictwem wykwalifikowanych choreografów praca zespołu owocuje obficie.
Po niedługim czasie, "Cracovia" miała już swoich solistów, pianistów i piosenkarzy. Poziom wykonywania utworów był wysoki, stąd występy zespołu nagradzano rzęsistymi brawami zarówno w London, jak innych miastach Kanady. Odnoszone sukcesy zawdzięczała "Cracovia" niestrudzonej pracy instruktorów i członków zespołu, ale przyczyniła się również do nich pomoc organizacji polonijnych w London. Wspomagały one zespół finansowo, udostępniały mu sale w swych siedzibach na próby, a dbały o to, by tancerze mieli odpowiednie stroje... Nie można też pominąć roli rodziców, którzy partycypowali w wyjazdach zespołu na występy w różnych miastach i miasteczkach.
Lata 70. to dalsze sukcesy londońskiej "Cracovii", przede wszystkim zaś, pierwszy polonijny festiwal grup polonijnych, do zorganizowania którego zachęciło zespół Stowarzyszenie Polskich Kombatantów. Festiwal ten odbył się 25 czerwca 1972 roku, w Centennial Hall, i miejscowe społeczeństwo odebrało go entuzjastycznie, nie szczędząc oklasków dla uczestników. Przybyły na niego zespoły z St. Catherines, Hamilton, Montrealu, Ottawy, Toronto i London. Otwarcia dokonał minister Spraw Zagranicznych rządu federalnego, Michael Sharp. Na zakończenie festiwalu najlepsze zespoły uhonorowano upominkami ufundowanymi przez KPK, SPK, oraz londońską Polonię. Impreza ta wypadła okazale i zapisała się w pamięci lokalnej Polonii.
Ukoronowaniem pracy zespołu "Cracovia" był pierwszy wyjazd do Polski, na Festiwal Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie. Stało się to możliwe dzięki poparciu miejscowych organizacji i rodziców. Przygotowania do wyjazdu i wrażenia z niego zostały opisane szczegółowo w Księdze Pamiątkowej PSN z okazji Diamentowego Jubileuszu tej najstarszej w London organizacji. Występy wśród licznych zespołów zagranicznych i przed publicznością polską były dla całego zespołu wielkim przeżyciem i niezapomnianym doświadczeniem. Cracovia zaliczona została na tym festiwalu do czołówki najlepszych zespołów zagranicznych i przyjmowana była przez załogi licznych zakładów przemysłowych w Polsce. Uznana została jednocześnie za najbardziej reprezentacyjny zespół i wzięła udział w koncercie galowym w sali sportowej "Bieszczady" w Rzeszowie. Był to najbardziej liczący się sukces, ponieważ regulamin festiwalu nie przewidywał nagród rzeczowych, tylko wyłonienie najbardziej reprezentacyjnego zespołu.
Po zakończeniu festiwalu zespół pozostał jeszcze kilka dni w Polsce, aby nauczyć się nowych tańców i zwiedzić kraj swoich przodków. W czasie pobytu w Warszawie, członków "Cracovii" spotkał dodatkowy zaszczyt - ugoszczeni zostali przez ówczesne władze rządowe.
W dwa lata później "Cracovia" pojechała powtórnie na Festiwal do Rzeszowa. Po jej powrocie, miejscowe organizacje wspomogły komitet "Cracovii" w sprowadzeniu z Polski zawodowego instruktora i choreografa, P.A. Wołoczko. Przez 8 miesięcy uczył on młodzież nowych tańców. Jakiej klasy był instruktorem, przekonali się wszyscy w dniu 24 października 1976 roku. Tego dnia zespół wystąpił przed ponad tysięczną publicznością w Centennial Hall i otrzymał gorące brawa. Było to kolejne wielkie osiągnięcie. Po tym koncercie było wiele kolejnych - w London i w Toronto. Na horyzoncie gromadziły się jednak chmury, które na kilka lat przyhamowały rozwój "Cracovii". Zła passa zaczęła się, gdy pożegnano założycielkę i długoletnią kierowniczkę zespołu, panią Zofię Pokusa. Miało to miejsce 23 listopada 1980 roku. Członkowie zespołu zgotowali swej kierowniczce pożegnalny bankiet w siedzibie SPK przy Anne Street, by podziękować jej za 25 lat pracy w polskiej szkole i zespole, który założyła, i który dzięki niej zdobył swą renomę. Ostatniego poloneza odtańczyli dla niej dawni członkowie jej zespołu, dorośli już ludzie.
Kiedy zabrakło duszy zespołu, rozpoczęły się kłopoty. Niewątpliwie były to skutki podziału, rysującego się w społeczności polskiej w London, a do tego dołączyły się wydarzenia w Europie. Członkowie zespołu dorastali i na ich miejsce przychodzili nowi, których należało przeszkolić. Na początku lat 80. - a w zasadzie już pod koniec 70. - do London zaczęli napływać nowi imigranci. Przybywało więc dzieci i młodych ludzi, pragnących wstąpić w szeregi zespołu. Postarano się zatem o nowych instruktorów, wykształconych w Polsce i Niemczech. Pod okiem pani Małgorzaty Mazan (Małgorzaty Pszczoły), zespół zaczął ponownie rozkwitać, lecz zaczęły się też nieporozumienia. Zakończyły się one rozłamem "Cracovii" w 1986 roku. W rezultacie, powstały w London dwa polonijne zespoły "Cracovia" pod kierownictwem pani Marii Ciapki, i nowy zespół "Polonez", który tanczył tylko kilka lat.
Podział nie wyszedł na dobre nikomu. O "Cracovii" jak gdyby zapomniano. Przypomniano sobie o niej dopiero w roku 1993, gdy ówczesne kierownictwo zespołu wystąpiło z inicjatywą urządzenia pierwszego polonijnego Festiwalu Zespołów Folklorystycznych w nowo wyremontowanym ośrodku polskim PSN w Nilestown. Pomysł chwycił, organizacje polskie przyjęły go przychylnie i w maju 1994 roku Festiwal doszedł do skutku. Wzięło w nim udział 10 zespołów polonijnych z Kanady. Ponieważ okazał się dużym sukcesem, powtórzony został w następnym roku. Stało się to głównie za sprawą jej kierowniczki, pani M. Ciapka, oraz pani A. Wesołowskiej, która dzięki swojemu doświadczeniu pedagogicznemu przyciągnęła do zespołu dzieci. Pod jej fachowym okiem stawiały pierwsze kroki w zespole, a, zaraziwszy się bakcylem tańca, pozostały w nim.
Od tego czasu, festiwale odbywają się każdego roku, na początku czerwca, i przybywa na nie coraz więcej zespołów folklorystycznych.
Od 1997 roku, zespół doskonalił swe umiejętności pod kierownictwem pani Marii Krysa, zdobył sobie stałe miejsce wśród kanadyjskich zespołów ludowych i cieszył się niemałą popularnością. Odnoszone sukcesy były zasłużoną nagrodą za wysiłki poszczególnych członków "Cracovii" i zespołu jako całości. Młodzież posiada bardzo dużo zapału i praca z nią przynosi podziwu godne rezultaty: organizowane są festiwale w London, członkowie zespołu wyjeżdżają do innych miast, dają wiele koncertów, tańczą ochotniczo w Domach Starców, współpracują aktywnie z wszystkimi organizacjami na terenie London i Kanady, rozpowszechniają polską kulturę w Kanadzie.
Pod nowym kierownictwem w osobach pani Rodak i pani Orłowskiej "Cracovianie"pracują w pocie czoła na nowe sukcesy. Z dumą prezentują innym narodowością nasze barwne, polskie tańce i pieśni, są żywym obrazem folkloru kraju, z którego się wywodzą. Polskę zaś znają nie tylko z opowiadań. W 1999 roku "Cracovia" wzięła udział w Festiwalu Zespołów Polonijnych w Rzeszowie i, jak przed laty, zdobyła sobie uznanie. W tym roku kolejny wyjazd do Polski na Festiwal oraz obchody 50. rocznicy swego powstania. Jej obchody jubileuszowe zbiegają się w czasie z XII już Festiwalem Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Nilestown, imprezą, która weszła na stałe do kalendarza imprez polonijnych w Kanadzie.
Wielu pierwszych członków "Cracovii" ma już zapewne wnuki, lecz ona sama tryska młodością i werwą, choć przetańczyła pół wieku. Nie cierpi na brak narybku.
Nie sposób wymienić w krótkiej historii wszystkich, którzy przyczynili się do uczynienia z "Cracovii" zespołu, którym jest dziś, niemniej wszystkim tym osobom należy się wdzięczność.

Jerzy Szlachetka